خواب سنگین توسعه راه آهن در جمهوری اسلامی کی تمام می شود؟

در حالی که در هدفمندی یارانه ها، شبکه راه آهن به دلیل مصرف انرژی کم و ایمنی بالتر، بسیار بیشتر از حمل و نقل جاده ای و هوایی از اولویت برخودار است و بیش از 80 سال از آغاز احداث راه آهن سراسری ایران می گذرد، فعالیتهای انجام شده طی 32 سال پس از انقلاب در این شبکه، قادر به پاسخگویی به نیازها نبوده است.

به گزارش خبرنگار «آینده»، بنابر اعلام سایت رسمی راه آهن جمهوری اسلامی ایران، تا پیش از انقلاب مجموعا 4500 کیلومتر خطوط اصلی راه آهن در کشور احداث شده که بخش عمده آن در دوره رضاخان طی سالهای 1306 تا1320 بوده است.

با این وجود، میزان خطوط اصلی احداث شده پس از انقلاب طی 32 سال گذشته، در خطوط اصلی کمتر از 3400 کیلیومتر بوده است. هر چند 1700 کیلومتر دوخطه کردن و 400 کیلومتر خطوط فرعی نیز احداث شده است اما افزایش نفوذ و توسعه شبکه راه آهن که میزان آن خطوط اصلی است، فاصله زیادی با انتظارات دارد.

از نظر تجهیزات نیز بحران در راه آهن بیشتر احساس می شود، چرا که قبل از انقلاب تعداد لوکوموتیوهای کشور به 450 عدد می رسید، اما با گذشت بیش از 32 سال با دو برابر شدن جمعیت کشور و تغییرات تکنولژیک، لوکوموتیوهای مذکور عملا فرسوده و از رده خارج تلقی می شوند، اما بازهم با احتساب همان لوکوموتیوهای فرسوده، تعداد لوکوموتیوهای کشور به عدد 670 نیز نمی رسد و جالب آن که اکثر لوکوموتیوهای جدید نیز به دلیل مشکلات مربوط به تعمیر و نگهداری، از رده خارج شده و راه آهن به همان لوکوموتیوهای متعلق به 40 سال پیش که دارای مصرف بالا و راندمان پایین هستند، متکی است.

از نظر اتصال به شبکه بین المللی هم راه آهن کشور در بن بست قرار دارد. چرا که از سوی عراق با وجود رسیدن راه آهن به شلمچه، شبکه راه آهن عراق از شلمچه تا بصره وجود ندارد، در سرخس نیز راه آهن غیراستاندارد موجب تعویض بوژی قطارهای ایرانی می گردد و درترکیه نیز دریاچه وان اتصال راه آهن ایران به اروپا را غیرممکن کرده است.

ایران در حال حاضر دارای ۸۰۷۲ کیلومتر شبکه ریلی استاندارد و ۹۶ کیلومتر (میرجاوه-زاهدان) خطوط ریلی عریض است.
نخستین راه آهن در ایران در سال ۱۲۶۱ شمسی بین تهران و شاه عبدالعظیم به طول ۸۷۰۰ متر کشیده شد. مسیر راه آهنی نیز از بندر انزلی و پیره بازار به رشت وجود داشته که بعدها جمع آوری شده‌است.

در سال ۱۹۱۸ میلادی، راه آهنی از بوشهر تا برازجان به طول ۶۰ کیلومتر توسط انگلستان کشیده شد. این خط آهن بیشتر جنبه نظامی داشت،  این مسیر توسط سازندگانش جمع آوری و مصالح آن به بصره انتقال یافت.

نخستین مسیر از خطوط ریلی موجود که در حال حاضر در کشور بهره برداری می‌شود مسیر تبریز به جلفا به طول ۱۴۹ کیلومتر میباشد که در سال ۱۲۹۵ به بهره برداری رسید. همچنین این مسیر اولین و تنها خط برقی کشور می باشد. راه آهن میرجاوه به زاهدان در ۱۲۹۹ افتتاح شد.

رضاخان در سال 1306 ساخت راه آهن سراسری را آغاز کرد؛ زمانی که راه آهن سراسری درشرف اتمام بود، وزارت راه مامور ساختمان سایر خطوط گردید و اولین خطی که پس از خط سراسری اقدام به ساختمان آن گردید، خط گرمسار-مشهد بود.

ساختمان خط مزبور از روز ۲۴ اسفند ۱۳۱۶ آغاز و زیرسازی و ریل گذاری آن تا ایستگاه شاهرود به طول ۳۱۵ کیلومتر تا سال ۱۳۲۰ به اتمام رسیده و بهره برداری از آن شروع شد. لیکن عملیات ساختمانی از شاهرود به بعد به علت بروز جنگ جهانی دوم متوقف گردید تااینکه بعداز پایان جنگ  درهفدهم دیماه ۱۳۳۵ خاتمه یافت و از همان تاریخ اقدام به قبول بار از همه نقاط راه آهن به این خط گردید.

دومین خطی که پس از تکمیل راه آهن سراسری اقدام به ساختمان آن گردید، خط تهران-تبریز می‌باشد. ساختمان این خط روز هجدهم آبانماه ۱۳۱۷ از تهران شروع و تا روز چهاردهم آبانماه ۱۳۲۱ ساختمان و ریل گذاری آن تا میانه خاتمه یافت و بلافاصله بهره برداری ازآن شروع گردید. لیکن به علت بروز جنگ جهانی دوم عملیات این خط نیز متوقف از دهم دیماه ۱۳۳۵ بهره برداری از تهران تا مراغه آغاز گردبد.

   1. طول خطوط اصلی: ۷۰۶۶ کیلومتر با عرض ریل استاندارد و ۹۴ کیلومتر با عرض ریل پهن
   2. طول خطوط ثانویه تجاری و صنعتی: ۲۰۹۷ کیلومتر
   3. طول خطوط برقی (جلفا-تبریز): ۱۴۸ کیلومتر
   4. طول خطوط دو ریلی: ۱۰۸۲ کیلومتر
   5. تأسیسات تعویض بوژی (هزارچرخ) واقع در ایستگاه مرزی بین‌المللی جلفا و سرخس که برای ترانزیت بار و یا واگن‌های خالی به کار می‌رود. در هر ۲۴ ساعت و در دو نوبت کاری می‌توان حدود ۲۰۰ هزارچرخ (بوژی) را تعویض کرد.
   6. پایانه‌های حمل کانتینر با تجهیزات بلند کردن و جابج اکردن واقع در پایانه‌های بندر امام خمینی و بندرعباس و ایستگاه‌های راه آهن در مهرآباد، جلفا، سهلان و غیره
   7. طول معادل خطوط (یک خطه و دو خطه) ۸۴۲۴ کیلومتر

جمع کل خطوط (با احتساب خطوط فرعی، ایستگاه‌ها و مانوری‌ها ۱۱۱۸۰ کیلومتر

                                                                                              http://www.ayandenews.com/news/21461/

از کنار کیسه‌ها و جعبه های یورو بسادگی نگذریم

با گذشت یکماه از افشای کمک نقدی دولت ایران به حامدکرزای ورییس دفتر وی توسط نیویورک تایمز درباره این موضوع که یکی از اخبار جنجالی و نادر عرصه دیپلماسی تبدیل شده است اطلاع رسانی مناسب صورت نگرفته است.

به گزارش سرویس سیاسی آینده؛ طرح ادعای پرداخت صدها هزار یورو پول نقد توسط سفیر ایران در هواپیما به رییس دفتر کرزای که بی شباهت با فیلمهای گانگستری و معاملات مخفیانه نبود، در ابتدا باور نکردنی می‏نمود بخصوص که نیویورک تایمز مدعی شده بود: «این پولها به صندوق ذخیره عمر داودزی و حامد کرزی می‌رود و آنها از این مبالغ برای پرداخت پول به نمایندگان پارلمان، سران قبایل و حتی فرماندهان طالبان و کسب وفاداری آنها استفاده می‌کنند.»

و بدین خاطر بیانیه سفارت ایران که در آن تصریح شده بود: «دفتر مطبوعاتی سفارت جمهوری اسلامی ایران در کابل روز دوشنبه در بیانیه ای گزارش روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز مبنی بر کمک مالی کشورمان به رییس دفتر حامد کرزی رییس جمهوری افغانستان را شایعه واهی و ادعای مضحک رسانه ای دانست.سفارت ایران با رد ادعای کذب، مضحک و اهانت آمیز نیویورک تایمز تاکید می کند، این گونه شایعات بی اساس توسط برخی رسانه های غربی با هدف تشویش افکار عمومی و مخدوش کردن روابط و مناسبات رو به گسترش دو کشور همسایه و دوست صورت می گیرد.»

باور پذیرتر می نمود بویژه آنکه نیویورک تایمز ادعا کرده بود دکتراحمدی نژاد در سفر سال گذشته خود به کابل جعبه های پول نقد را به همراه برده ویک جعبه پول به رییس دفتر کرزای وجعبه دوم را به کاخ ریاست حمهوری هدیه داده است.

اما اعتراف کرزای بسیار تکان وتلخ بود، وی دربرابر خبرنگاران که صحت گزارش نیویرک تایمز را جویا شده بودند با تایید دریافت پول نقد از ایران این کار بصورت مداوم وهربار 500 تا 600 هزار یورو عنوان کرد.

حال چرا پرداخت پول نقد از یوی یک مقام ایرانی به یک مقام افغانی تا این حد شگفت آور و جنجالی است؟

همگان می دانند کشور فقیر وجنگ زده ای مانند افغانستان از بسیاری از کشورهای جهان از جمله آمریکا اروپا، دولتهای عربی وایران کمکهای مداوم مالی دریافت می کند. حجم این کمکها بسیار بیشتر از یک میلیون یورو مورد ادعایی نیورک تایمز است و درمورد آمریکا به میلیاردها دلار ودرمورد ایران به صدها میلیون دلار در چندسال اخیر رسیده است.

این کمکها بصورت رسمی وعلنی انجام شده و تبلیغات زیادی نیز پیرامون آن صورت می گیرد چرا که نشاندهنده بشردوستی دولت کمک کننده و افزایش اعتبار دولت مذکور در مجامع بین المللی است.

هر ساله همایش بزرگی نیز برای جذب کمک کشورهای جهان به بازسازی افغانستان برگزار می گردد اما هیچ یک از این کمکها بصورت دادن پول نقد در کیسه و جعبه انجام نمی شود بلکه با صدور چکهای دولتی مبالغ اهدایی از حساب دولت کمک کننده برداشت و به حساب افغانستان واریز می گردد.

بطور کلی استفاده از پول نقد در دهه های اخیر وبا فراگیر شدن سیستمهای بانکی واعتبارات الکرونیک برای مصون ماندن مبادله مالی از نظارت قانونی صورت می گیرد و به همین خاطر استفاده از پول نقد برای مبالغی حتی در حد چندهزار یورو نیز در سیستمهای مالی با مشکل مواجه می شود وقوانین مربوط به پولشویی مانع آن می گردد.

این قوانین که برای روشن شدن منبع پرداخت ودریافت پول وعلت پرداخت تدوین شده است مانع انتقال پولهای کثیف ومربوط به معاملات موادمخدر وقاچاق انسان تروریسم یا سایر مبادلات مالی غیرقانونی است.

حال در رابطه با دو دولت رسمی که خود منبع قانونگذاری هستند چگونه وچرا از پول نقد آنهم در مقیاس میلیونی وبصورت مداوم استفاده شده است جای سئوال دارد.

اگر همانگونه که آقای کرزای ادعا کرده این کمکها رسمی وثبت شده بوده است، چرا از طریق رسمی از خزانه ایران به خزانه افغانستان واریز نشده است وچرا آقای کرزای شرکتهای امنیتی بیکار شده از افغانستان را عامل این افشاگری می داند در حالیکه دریافت این کمکها حداقل باید باعث افتخار دولت کرزای باشد.

اینکه سفارت ایران که شخص سفیر متهم به انتقال پول با کیسه به هواپیماهای افغانستان شده است ابتدا اصل کمکهای مالی را تکذیب و پس از اعتراف کرزای سخنگوی وزارتخارجه آن را تایید می کند به چه معناست.

عدم رعایت پروتکلهای دیپلماتیک وشئون حاکم بر روابط بین الملل شاید برای کشور جنگ زده وویرانی مانند افغانستان اهمیتی نداشته باشد اما قطعا برای کشوری با اعتبار وسابقه جمهوری اسلامی ایران که یکی از قدرتهای منطقه ای در خاورمیانه است قطعا واجد اهمیت است.

تردیدی نیست که اگر این موضوع وتکذیبها وتاییدهای پس از آن بین کشورهای دیگری غیر از ایران وافغانستان رخ داده بود پس لرزه های بسیار بیشتری از توجیه دوسطری سخنگوی وزارت امورخارجه داشت.

http://ayandenews.com/news/19716/

خداحافظ سود سهام عدالت

عضو هیات مدیره سرمایه‌گذاری استان تهران از ذکر دو بند در برنامه پنجم در خصوص سهام عدالت و توزیع سود آن خبر داد و گفت: بر اساس بندی که در برنامه پنجم تصویب شده سودی بین سهامداران تقسیم نمی‌شود، زیرا تنها می‌توان سهم دولت را پرداخت کرد.

 

 

محمد جواد شیخ در گفت‌وگو با فارس درباره آخرین وضعیت سهام عدالت، توزیع سود، وضعیت کانون سهام عدالت به سؤالات خبرنگار فارس پاسخ داد که متن مصاحبه به شرح زیر است:

کانون سهام عدالت در چه وضعیتی است و آخرین اخبار در این خصوص چیست؟
اساسنامه کانون و شرح وظایف آنها از سوی دبیر کل کانون برای کلیه شرکت‌های سرمایه‌پذیر ارسال شده و کار این کانون به طور رسمی شروع شده است.

آخرین مرحله‌ای که سود سهام عدالت توزیع شده مربوط به کدام بخش بود؟
بازنشستگان آموزش و پرورش و کل بازنشستگان کشور جزو آخرین افرادی بودند که سود بین آنها تقسیم شده و پس از آن ادامه پیدا نکرده است.

در برنامه پنجم درباره سهام عدالت چه نکاتی ذکر شده و آیا به تصویب رسیده است؟
در برنامه پنجم در خصوص سهام عدالت دو بند ذکر شده که در هفته گذشته در مصوبات بخش اقتصادی تصویب شد. اولین بند این است که تا زمانی که شرکت‌ها سرمایه‌گذاری قسط دولت را پرداخت نکرده‌اند حق تقسیم سود را ندارند که این مسئله در تقسیم سود آنها اثر می‌گذارد.
بر این اساس در حال حاضر شرایط شرکت‌ها به نحوی است که سود شرکت‌ها کمتر از قسط دولت است و اگر شرایط تغییر کند، قابلیت توزیع خواهد داشت ولی فعلاً با این بند که در برنامه پنجم ذکر شده قابلیت توزیع سود وجود ندارد.

بند دومی که در برنامه پنجم آمده درباره چیست؟
سازمان خصوصی‌سازی معادل اقساطی که تا کنون پرداخت شده می‌تواند سهام افراد را آزاد کند، همچنین هر فردی از شرکت سرمایه‌گذاری استانی و مردم بخواهد مانده بدهی خود به دولت را تسویه کند، سازمان می‌تواند سهام آنها را آزاد کند.
مشمولان دریافت سود سهام عدالت در مرحله اول و دوم از تخفیف 50 هزار تومانی برای پرداخت اقساط دولت برخوردار بودند، بنابراین با در نظر گرفتن این تخفیف به تناسب سهمی که به دولت پرداخت کرده‌اند سازمان خصوصی‌سازی می‌تواند سهام آنها را آزاد کند.
همچنین، برای افرادی که مشمول تخفیف نیستند یعنی مشمولین مرحله دوم به بعد،باید از سود خود سالیانه صد هزار تومان به دولت پرداخت ‌کند که تا کنون این سود به بیش‌تر از این مبلغ(صد هزار تومان) نرسیده و اگر قرار باشد ابتدا سهم دولت پرداخت شود، سودی به این مشمولین تعلق نمی‌گیرد.

در حال حاضر آیا سود سالیانه کفاف اقساط دولت را می‌دهد و آیا سودی نیز بین مردم تقسیم خواهد شد؟
شیخ: در حال حاضر که این سود به صد هزار تومان نمی‌رسد، سودی نیز تقسیم نخواهد شد ولی اگر در سال‌های آینده سود سالیانه بیش از صد هزار تومان بود ابتدا سهم دولت برداشته می‌شود و سپس مابقی آن تقسیم خواهد شد.

برای بازنشستگان نیروهای مسلح تقریباً نفری 40 هزار تومان سود تقسیم شد، سود اصلی چقدر بوده که 40 تومان آن تقسیم شده؟
سودی که بین نیرو‌های مسلح تقسیم شد نفری نبود، با دولت توافق شده بود که 200 میلیارد تومان پرداخت شود و بر این اساس مابقی آن تقسیم شد ولی اگر دولت می‌خواست همه سود را بابت اقساط بگیرد، این 40 هزار تومان نیز تقسیم نمی‌شد.

بر اساس این شرایط چه اتفاقی می‌افتد؟
با اجرای برنامه پنجم سودی بین سهامداران تقسیم نمی‌شود و ابتدا سهم دولت پرداخت و چون هنوز سود شرکت‌ها از اقساطی که باید به دولت پرداخت شود بیشتر نیست سودی بین مردم تقسیم نمی شود، ولی به مرور زمان در سالهای آینده وقتی سودآوری شرکت‌ها افزایش یافت، علاوه بر قسط دولت مبلغ باقی بمانده تقسیم می‌شود و سازمان خصوصی سازی به نمایندگی از دولت قسط دولت را دریافت می‌کند.

http://ayandenews.com/news/20823/