عصرایران ؛ از دوران احمدی نژاد تا دولت روحانی

عصرایران ؛ جعفر محمدی^* - در هفت سالی که به لطف خداوند، سایت عصرایران فعالیت می کند، همواره بر آن بوده ایم که "نقد قدرت" شأن رسانه و جزئی از کارکرد ذاتی اش است؛ رسانه ای که نقد قدرت نکند، یا در دام مجیز گویی می افتد و یا در بهترین حالت، ضبط صوتی می شود بی خاصیت.

هم از این روست که از همان ابتدای فعالیت سایت، که با اواخر اولین سال دولت نهم مصادف بود، نقد "دولت مستقر" را در دستور کار جدی و تغییر ناپذیر خودمان قرار دادیم و این در حالی است که کمتر رسانه ای در آن زمان -که احمدی نژاد را "حلوا حلوا" می کردند- وارد گود نقد و انتقاد می شد.
البته رویکرد انتقادی عصرایران، خالی از دردسر هم نبود. انواع گزارش سازی ها، اتهام زنی ها، انتشار خبرهای دروغین در سایت های نزدیک به جریان دولت علیه عصرایران، پرونده سازی ها، شکایت ها و... جواب این رویکرد مستقلانه و منتقدانه بود (هنوز پرونده شکایت دو معاون رئیس جمهور سابق از عصرایران در دادسرا در جریان است.)

البته همواره بر آن بودیم و هستیم که نقد ، فقط ذکر کاستی ها و انتقاد از کژی ها نیست. هم از این روست که در طول سال های گذشته ، هر گاه نقطه قوتی در دولت پیشین دیدیم، بدان پرداختیم و حتی اگر جایی حمله ای غیرمنصفانه بر دولت شد، از حق دفاع کردیم و این ادعایی است که آرشیو موجود عصرایران - که در دسترس همگان است - آن را ثابت می کند.

نکته اما اینجاست که متأسفانه در دولت های نهم و دهم، کژی ها و ناراستی ها، بسیار بیشتر از قوت ها بود و این امر به علاوه بی پروایی و صراحت لهجه عصرایران باعث می شد انتقاد از دولت و دولتمردان بر حمایت از آنان غالب باشد.

خدا را سپاسگزاریم که به ما عنایت کرد در طول این سال ها رنگ عوض نکنیم و مانند برخی رسانه ها نباشیم که زمانی برای احمدی نژاد و دولتش سر و دست می شکستند و او را نظر کرده امام زمان(عج) می خواندند و دورانی تا مرز تکفیرش رفتند!

ما از همان ابتدا، منتقد دولت بودیم و تا واپسین روز ، بر آنچه باور داشتیم ثابت قدم ماندیم و صد البته ادعا نمی کنیم که خالی از خطا بودیم.

اینک، دوران ریاست حمهوری حسن روحانی آغاز شده است. عصرایران، اما همان عصرایران همیشگی است - دستکم چنین آرزویی داریم - و همچنان "نقد قدرت" را مهم ترین کارکرد رسانه می دانیم. احمدی نژاد، اینک کنار رفته است و بر مسند قدرت نیست و طبیعتاً او را با همه نقدهایی که بر او داشته ایم ، وا می گذاریم چه آن که نقدهای ما نه بر مبنای حبّ و بغض با شخص او ، که تابعی از عملکردش به عنوان "صاحب قدرت" بود. او اینک ، یک شهروند عادی است.

دیروز ، قدرت در دست احمدی نژاد و گروهش بود و تیغ انتقادمان متوجه آنان بود و امروز، شاهین قدرت بر شانه های حسن روحانی نشسته و او و دولتمردانش هستند که در معرض نقدهای ما قرار خواهند گرفت؛ هر چند که باید منتظر عملکردها باشیم.

باور داریم که هر گاه رسانه ای از وظیفه نظارتی خود دور ماند و تبدیل به ارگان قدرت شد، به انتهای خط رسیده است. از این رو عصرایران، خواهد کوشید همانند همه سال های پیشین، یک رسانه منتقد قدرت باقی بماند و دعا کنید که "انصاف و شجاعت" استمرار این روند را داشته باشیم.

*مدیر مسؤول عصرایران

http://www.asriran.com/fa/news/288885/%D8%B9%D8%B5%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B2-%D8%AF%D9%88%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF%DB%8C-%D9%86%DA%98%D8%A7%D8%AF-%D8%AA%D8%A7-%D8%AF%D9%88%D9%84%D8%AA-%D8%B1%D9%88%D8%AD%D8%A7%D9%86%DB%8C

عجیب‌ترین اختراعات قرن بیستم که در جا زدند

پیش از ورود شرکت‌هایی مانند اپل، گوگل و دیگر پیشگامان جهان فناوری، مخنرعان قرن بیستم شیوه‌های بدیع و عجیبی برای ساخت محصولات کنونی ابداع کرده بودند.

به گزارش ایسنا، در میان عجیب‌ترین ایده‌هایی که هیچ گاه ساخته نشد، عینک‌های مطالعه همراه با آینه و کلاه‌های مجهز به رادیو از دهه 1930، یک کاروان قابل بسط که یک لیموزین بزرگ را به شکل جمع و جور نشان می‌داد و خودرویی که می‌توانست عابران پیاده را به خارج از جاده براند تا تصادف نکنند، قرار داشتند.

ابداعات دیگر شامل یک دستگاه خرید بود که سوسیس داغ در آلمان ارائه می‌کرد و اختراعی که تمام صداهای خارجی را مسدود کرده و به یک ماسک اکسیژن برای اطمینان از خفه نشدن کاربر مجهز بود.

با وجود تفکر رو به جلوی این مخترعان اولیه، بسیاری از ابداعات آنها هیچگاه به تولید انبوه نرسید.

کلاه رادیویی پیشگامانه در آمریکا در سال 1931 از یک کلاه لبه پهن مجهز به یک فرستنده و بلندگو تشکیل شده بود که به کاربر اجازه می‌داد تا اخبار را در هر جا که هستند گوش کنند.

یک روش بلند پروازانه‌تر استفاده از فناوری رادیوی بی‌سیم نسبتا جدید در کالسکه بچه رادیویی 1921 بود.

این دستگاه به یک فرستنده مجهز بود که به والدین اجازه می‌داد در زمان بیرون بردن کودکشان به اخبار و امور جاری گوش کنند. از این رادیو همچنین می‌شد برای آرام کردن گریه کودک استفاده کرد.

برای افرادی که مطالعه را به رادیو ترجیح می‌دادند، یک جفت عینک Hamblin در سال 1936 ابداع شد که مطالعه در زمان خواب را برای افراد آسانتر می‌کرد.

واژگان کتاب با استفاده از آینه‌ها به چشمان خواننده تابیده می‌شد تا وی بتواند در حالت دراز کشیده و بدون نیز به بلند کردن گردن خود کتاب بخواند.

بسیاری از دیگر امواج مغزی تاریخی اوایل قرن بیستم شامل تلاش مخترعان در مورد حمل و نقل و کاربردی‌تر یا مفیدتر کردن آن بود.

یک مخترع فرانسوی به ابداع یک دوچرخه دوگانه‌سوز پرداخته بود که به کاربر اجازه می‌داد با استفاده از شناورهای پیازی‌شکل در ترکیب با چرخ در هر دو محیط زمین و دریا حرکت کند.

طرح دیگر، لباس‌های شنای چوبی ارائه شده در سال 1924 بود که به کاربران اجازه می‌داد تا به شکل ایمن شنا کنند چرا که صفحات چوبی به طور طبیعی شناور بوده و افراد را در سطح آب نگه می‌داشت.

دیگری، ایده جسورانه گوونتوسا دی اوداین ایتالیایی برای موتورسیکلت تک چرخ که در سال 1931 ارائه شد و به راننده اجازه می‌داد با سرعت 150 کیلومتر در ساعت حرکت کند.

در سال 1934 یک مهندس فرانسوی به معرفی کاروان قابل گسترش پرداخت که از سه بخش با قابلیت چفت شدن در یکدیگر در زمان یدک کشیده شدن آن برخوردار بود. در زمان مورد نیاز کاربران می‌توانستند آن را برای دستیابی به فضای بیشتر بسط دهند.

یک طراحی عجیب دیگر در همان دهه ساخت یکی از نخستین خودروهای بیابانگرد بود. این کامیون که در سال 1936 ابداع شد، به 10 چرخ مجهز بوده و هر لاستیک در زاویه تقریبا متفاوتی قرار داشت. با این کار خودرو می‌توانست در تمام زمین‌ها حرکت کرده و از تپه‌های با شیب 65 درصد بالا و پایین برود

طراحی عجیب خودرویی مجهز به خاک‌انداز برای جلوگیری از زیر کردن عابران در جاده!
ایمنی حمل و نقل نیز یکی از نگرانی های اصلی بود و در دهه 1920 در پاریس، مخترعان به ابداع خاک‌اندازی برای اتصال به جلوی خودروها پرداختند. با اینکار در صورت تصادف کردن با عابر، به طور ایمن به داخل یک تور انداخته می‌شد.

ابداع «جداساز» هاگ گرنسباک در سال 1925 به کاربر کمک می‌کرد تا تمام صدهای بیرونی را مسدود کرده و وی را در یک محیط آرام قرار می‌داد. همچنین یک ماسک اکسیژن نیز در کنار این ابداع طراحی شده بود تا کاربر خفه نشود.

در دهه 1940 و پیش از ابداع رادار، یک مخترع فرانسوی به ارائه شیوه بدیعی برای شنود دشمن پرداخت. این دستگاه از بشقاب های بزرگ برای گرفتن و تقویت صداها مورد استفاده بودند که پس از عبور از تونل‌های متصل بلندتر می‌شدند. کاربر می‌توانست با قرار گرفتن در وسط و گذاشتن گوش‌های خود بر خروجی های تونل این صداها را بشنود.

عینک Hamblin برای مطالعه بهتر در رختخواب که در سال 1936 ابداع شد




کاروان گسترده که از سه قطعه برای ارائه جای بیشتر برخوردار بود




ابداع کلاه رادیویی در سال 1931(چپ) و کالسکه کودک رادیویی در سال 1921 (راست)




ابداع دهه 1940 برای شنود دشمن پیش از ابداع رادار




طراحی عجیب یکی از اولین کامیونهای بیابانگرد با 10 چرخ دارای زاویه متفاوت




ابداع جداساز برای ارائه محیط آرام و بدون صدا به همراه ماسک اکسیژن به منظور جلوگیری از خفگی




دستگاه خرید سوسیس آلمانی در سال 1931

http://www.asriran.com/fa/news/288922/%D8%B9%D8%AC%DB%8C%D8%A8%E2%80%8C%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%AE%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D8%B9%D8%A7%D8%AA-%D9%82%D8%B1%D9%86-%D8%A8%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%85-%DA%A9%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D8%A7-%D8%B2%D8%AF%D9%86%D8%AF-%D8%B9%DA%A9%D8%B3

پایان "روزگار نامحمود محمود"

جعفر محمدی

8 سال ریاست جمهوری محموداحمدی نژاد ، دوران سختی برای ایران و ایرانیان بود و عصرگاه امروز 12 مرداد 1392، آن 8 سال عجیب و غریب همانند کابوسی که مغلوب صبح می شود به پایان رسید و دیگر ، احمدی نژاد، رئیس نیست و دوران جدیدی در تاریخ کشورمان شروع می شود.

 
مدت ها بود که با خود می اندیشیدم که چه بنویسم برای این "پایان" و برای این "آغاز" و سرانجام به یاد بیت معروفی افتادم که در عید فطر زیاد خوانده می شود:
 عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت
 صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت
 
و من با خود اندیشیدم که چه کاری بهتر از وام گرفتن از مصرع دوم این بیت -با اندکی تغییر- برای توصیف حال ایرانیانی که خسته شده اند از 8 سالی که گذشت و به سختی گذشت:

یک شکر که این آمد و صد شکر که آن رفت

 

http://www.asriran.com/fa/news/288792/%D9%BE%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D9%88%D8%B2%DA%AF%D8%A7%D8%B1-%D9%86%D8%A7%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF-%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF