خطرناک ترین جاده های دنیا
گراند ترانک یا شاهراه بزرگ در قرن شانزدهم به دستور امپراتور پشتون شیر شاه سوری ساخته شد. این جاده در شرق بنگلادش و در غرب پاکستان قرار دارد و یکی از شاهراه های اصلی شبه قاره هند است. طی سالیان متمادی این جاده یکی از مسیرهای اصلی تجاری و حمل و نقل نظامیان بوده است. بخش های مرتفع خطرناک و شرایط ویژه این جاده آن را در زمره خطرناک ترین ها قرار داده است. عابران پیاده، دوچرخه، کامیون و حیوانات دیگر جزئی جدا نشدنی از این جاده پر رفت و آمد هستند.
9- سن ایزیدرو جنرال کارتاگو در کاستاریکا
9. San Isidro de General – Cartago (Costa Rica)
جاده ای که کارتاگو و سن ایزیدرو د جنرال را در کاستاریکا به هم متصل می کند با ارتفاع 13 هزار فوت از سطح دریا و گودال های عمیقی که دارد، مه غلیظی که اغلب در جاده دیده می شود و مسیرهای باریکی که باید به سختی از آن عبور کرد و شیب های تندش یکی دیگر از خطرناک ترین جاده های دنیاست. مرتفع ترین نقطه این جاده به نام چرو د لا مورت یا کوهستان مرگ شناخته می شود. البته این نامگذاری تنها به دلیل شرایط خاص این جاده نیست بلکه افرادی که از این مسیر در گذشته عبور می کردند پیش از پایان سفر به دلیل سرما جان می باختند.
8- سی چوآن شاهراه تبت در چین
8. Sichuan – Tibet Highway (China)
جاده سی چوآن در حد فاصل شرق چنگدو و در غرب لهاسا (تبت) قرار دارد. مرتفع ترین نقطه این جاده 20 هزار فوت ارتفاع دارد. سقوط صخره و سنگ، شرایط بد آب و هوایی که در بعضی موارد باعث بسته شدن جاده به مدت یک ماه یا بیشتر می شود، پیچ های تند و سرازیری های شدید که رانندگی را در این جاده پرخطر می سازد باعث شهرت سی چوآن شده است. البته جاذبه های تاریخی، بصری و فرهنگی این جاده را نباید نادیده گرفت.
7- جاده اسکایپر (فرماندهان) در نیوزیلند
7. Skippers Road (New Zealand)
در همان ابتدای جاده که قصد ورود به اسکایپررا دارید بر روی تابلویی هشدارهای لازم به شما داده می شود. اینکه جاده به شدت لغزنده و باریک است، امینت در آن پایین است، در زمستان جاده بسته می شود، تا 6 کیلیومتری ابتدای جاده هیچ جایی برای دور زدن وجود ندارد و جاده هم فاقد خروجی است. ساخت و تکمیل این جاده 22 سال به طول انجامیده است. در حال حاضر این جاده تقریبا به همان شکلی که در ابتدا ساخته شده دیده می شود و هیچ گاردریلی در کنار مسیر دیده نمی شود.
6- شاهراه هالسما در فیلیپین
6. Halsema Highway(Philippines)
شاهراه یا جاده هالسما(Halsema) در جزیره لوزون واقع شده و از دره مرکزی کوردیلرا در فیلیپین و باگوئیو تا بونتوک می گذرد تا به تابوک و توگوئگارائو می رسد. مانند دیگر جاده های خطرناک، ریزش خاک و افتاده سنگ و صخره در این جاده کاملا طبیعی است. بسیاری از قسمت های این جاده هنوز آسفالت نشده اند. مه، نبود گاردریل و پیچ های خطرناک از ویژگی های این جاده است.
5- جاده پاتیوپولو- پردیکاکی در یونان
5. Patiopoulo – Perdikaki Road (Greece)
در منطقه کوهستانی آگرافا در یونان جاده ای وجود دارد که پاتیوپولو را به پردیکاکی متصل می کند. در این جاده همواره هنگام رانندگی باید هشیار و آماده باشید که خطرهای زیادی سر راهتان قرار دارد. ترافیک سنگین، عبور دام و احشام در کنار لغزندگی جاده و گودال های عمیق و شن و خاکی که سطح جاده را در برخی نقاط می پوشاند و عامل سر خوردن خودروهاست رانندگی در این مسیر را به کاری دشوار تبدیل می کند.
4- جاده لوکسور به الهرقادا در مصر
4. Luxor – al – Hurghada Road (Egypt)
جاده ای که لوکسور (مقر شهر باستانی تبس) را با شهر الهرقادا در کنار دریای سرخ متصل می کند ظاهرا آسفالت شده، و وجود با علایم هشدار دهنده، امن به نظر می رسد. اما وجود سارقان مسلح، تروریست ها و رانندگانی که به اشکال عجیب و غریب رانندگی می کنند این جاده را به کابوسی ترسناک تبدیل کرده است. ترسناک تر از همه این ها، بسیاری از رانندگان هنگام شب در این جاده با چراغ خاموش حرکت می کنند تا حضور آنها احساس نشود. بد نیست اگر تصمیم گرفتید هنگام شب در این جاده رانندگی کنید از عینک های دید در شب استفاده کنید!
3- جاده پری چمنزار در پاکستان
3. Fairy Meadows Road (Pakistan)
این جاده در کوهستان نانگا پاربات در ارتفاع 26 هزار فوتی قرار دارد و یکی از بهترین مکان ها برای عکاسی و کوهنوردی است. البته برای رسیدن به جاده پری چمنزار باید خستگی رانندگی 6 مایلی در مسیری خاکی، لغزنده و پر ار تپه ماهور خشک و لم یزرع را به جان بخرید. در قسمت های پایانی جاده حتی رانندگی هم نمی توانید بکنید و باید با پای پیاده یا نهایتا با دوچرخه طی طریق کنید. این جاده مناسب ماجراجویان است و عبور از آن را به کسانی که ناراحتی قلبی دارند توصیه نمی کنیم.
2- شاهراه الدورات به ناکورو و نایروبی در کنیا
2. Nairobi – Nakuru – Eldoret Highway (Kenya)
هر کسی که حتی یک بار رانندگی کرده باشد می داند که جاده ای که گل آلود نبوده، شیب و پیچ تند نداشته باشد و در ارتفاع بالایی واقع نشده باشد هم می تواند عامل تصادف باشد؛ چه برسد به اینکه جاده ای تمامی این ویژگی ها را به همراه دیگر خطرهایی که در شرایط معمولی رانندگی وجود دارد، داشته باشد. هر سال هزاران نفر در جاده ها به دلایل مختلف می میرند اما این مساله در مورد جاده الدورات- ناکورو- نایروبی به شکل دیگری است. ظاهر قضیه می گوید که این جاده امن است اما وقتی با سبقت های غیرمجاز و خطرساز و یا افرادی که در حال مستی رانندگی می کنند برخورد کنید می بینید که آنچنان هم امنیتی برقرار نیست. هر سال 300 نفر در این جاده بر اثر عواملی که گفته شد جان می سپارند.
1- جاده یونگاس در بولیوی
1. Old Yungas Road (Bolivia)
بنا بر گزارش انجمن بین المللی سفرهای امن جاده ای، عنوان خطرناک ترین جاده دنیا به جاده یونگاس در بولیوی آمریکای جنوبی تعلق می گیرد. اگر جاده های دیگر خطرناک به نظر می رسیدند، پا گذاردن در این جاده نوعی خودکشی محسوب می شود. این جاده دهه 1930 توسط زندانیان جنگ پاراگوئه ساخته شد. یونگاس با اسم مستعار جاده مرگ تنها مسیری است که از اعماق جنگل آمازون و رشته کوه های بلند آَندز و دره های عمیق آن می گذرد تا دو شهر لاپاز و کورویکو را به هم متصل کند. رانندگی در طول مسیر جاده یونگاس همانند رانندگی بر روی ترن هوایی است. در بعضی از نقاط ارتفاع جاده به 3600 متر از سطح دریا می رسد حال آنکه دره ای با عمق 2800 متر به فاصله چند سانتی متر از کنار جاده قرار دارد و کوچکترین خطا باعث سقوط به آن دره عمیق مرگبار می شود.
http://ayandenews.com/news/20602/
قدرت نمایی مربی مرد خارجی در فوتسال بانوان!
در حالی که قانون اجازه استفاده از مربی مرد را برای تیم های بانوان ایران نمی دهد، بخش بانوان فدراسیون فوتبال با چراغ سبز مدیرکل تربیت بدنی بانوان و زیر سایه چتر حمایتی سازمان ورزش سکان کامل هدایت و مربیگری تیم ملی فوتسال بانوان ایران را به "جوراندیرو" سپرده است.
به گزارش خبرنگار ورزشی "آینده"، پیش تر شنیده ها حکایت از آن داشت که با پایان قرارداد "لودمیلا پوکوتیلو" سرمربی اوکراینی سابق تیم ملی فوتسال ایران، امور اجرایی فوتسال بانوان به دست یک مربی مرد خارجی سپرده شده است.
اما تکذیب ها و واکنش های تند مسئولان سازمان تربیت بدنی و تا حدودی نفع منتشر نشدن این خبر برای برخی منابع خبری وابسته به فدراسیون فوتبال موجب شده این موضوع در ورزش کشور بیش از 5 ماه مخفی بماند.
درز کردن خبر حضور "جوراندیرو" مربی برزیلی پسران فوتسال ایران در راس سکان هدایت دختران ملی پوش فوتسال، رسانه ها را نیز به حساسیت وا داشته و در مصاحبه ای با "مرضیه اکبرآبادی" ماجرا را جویا می شوند که خانم مدیرکل از کلمه "به هیچ وجه" برای رد کامل این موضوع در برابر دوربین های تلویزیونی استفاده می کنند و منکر کل ماجرا می شوند.
اما واقعیت این است که پس از رفتن سرمربی اوکراینی، "فریده شجاعی" مسئول ورزش بانوان فدراسیون فوتبال که در زیر فشار ماجراهای لباس تیم ملی فوتبال بانوان قرار داشت، به منظور تامین نظر مسئولان سازمان ورزش و برخی حمایت ها در فدراسیون فوتبال با پیشنهاد سرمربیگری "جوراندیرو" مربی مرد تیم ملی فوتسال امید برای فوتسال دختران موافقت می کند.
پس از این ماجرا گروهی از مربیان زن برای دستیاری وی به دوره ای در کمپ تیم های ملی دعوت شدند که در نهایت به خلاف شایسته سالاری و تخصص های لازم نام سه گزینه مورد نظر فدراسیون از میان حاضران معرفی شدند که در آن میان نام "شهرزاد مظفر" مربی تیم ملی فوتبال دختران خودنمایی می کرد.
با این وجود حضور "جوراندیرو" در طول 5 ماه گذشته در تمرینات خصوصی و عمومی تیم ملی به صورت تمام وقت غیرقابل کتمان است و دستیاری "شهرزاد مظفر" تنها یک دکور برای روز مبادا بوده است.
در عین حال برخی منابع معتقدند چون مربی زن در حد تیم ملی در دنیا بسیار محدود است، از این مربی از سر اجبار استفاده شده است.
به گفته این منابع مربی اکثر تیمهای ملی فوتبال زنان دنیا توسط مربی مرد هدایت می شود، چرا که تعداد مربیان زن در تیمهای ملی کم است و برخی از آنها هم دانش و تجربه هدایت یک تیم ملی را ندارند.
با این وجود حضور مربی مرد برزیلی در تمرینات خصوصی و فضای زنانه تیم ملی فوتسال بانوان نه تنها با رعایت احترام و شان لازم دختران فوتسال همراه نبوده، از طرفی برخوردهای غیرمتداول با بازیکنان در کنار عدم رعایت موازین شرعی باعث اعتراض خانواده برخی بازیکنان تیم ملی شده، اما بازیکنان به دلایل مختلف از ابراز آن خودداری می کنند.
مادر یکی از بازیکنان تیم ملی در این خصوص به خبرنگار "آینده" گفت: "متاسفانه ایشان همه جا حضور دارد، قبح حضور یک مرد در کنار تیم ریخته شده، کسی هم پاسخگو نیست."جوراندیرو" به دلیل عدم شناخت فیزیولوژی بدنی تیم های بانوان فشارهای بدنی و سخت تمرینی زیادی را به دختران فوتسال وارد می کند که عواقب و لطمات سنگینی برای آینده و سلامتی این دختران خواهد داشت.
وی در ادامه گفت: "بازیکن در اردو با مربی مرد دمخور است و ایشان فضای زنانه ای باقی نمی گذارد".
مادر این بازیکن فوتسال در خصوص مشکلات بدنی دخترش گفت: "هر چقدر پرس و جو کردم متوجه نشدم چرا باید بچه ها تمرینات سنگین بدنی را در ایام خطرناک انجام بدهند. متاسفانه به دلیل برخوردهای خشک جوراندیرو و حمایت های ویژه فدراسیون هیچ کدام از بچه ها جرات مخالفت ندارند".
کتمان حقیقت در شرایطی است که حتی سایت فدراسیون فوتبال هم از "جوراندیرو" به عنوان سرمربی تیم ملی فوتسال بانوان خبر رسمی منتشر کرده و حتی نقل قول های وی را نیز در خصوص بازی های تدارکاتی این تیم در ادامه آورده است.
برای دیدن خبر سایت فدراسیون فوتبال ایران کلیک کنید
گزارش تصویری از محاکمه مصدق در دادگاه نظامی
دکتر مصدق در دادگاه: من نخست وزیر قانونی ایران هستم.
دکتر مصدق گفت که طبق قوانین ایران، دیوان عالی کشور جای رسیدگی به قصور نخست وزیر و وزیران است. وی برکناری خود را یک کودتا با نقشه خارجی خوانده بود و گفته بود که جز با رای عدم اعتماد پارلمان، فردی دیگر حق برکناری نخست وزیر را ندارد، و در صورت وقوع چنین عملی، این مرتکب است که باید به اتهام نقض قانون اساسی و نادیده گرفتن اراده مردم محاکمه و مجازات شود.
مصدق در دادگاه: کودتا یعنی برکنار کردن دولت از طرق غیر قانونی، و بنابراین کودتاگران مجرمند، نه من که برگزیده ملت و رئیس قانونی دولت هستم. عامل و دشت نشانده بیگانه خائن و مجرم است، نه من
در نهایت دادگاه نظامى با وجود دفاع منطقى، مستدل و مستند دکتر مصدق برگزار شد و وی را به سه سال زندان محکوم کرد. پس از گذراندن سه سال زندان دکتر مصدق به ملک خود در احمد آباد تبعید شد و تا آخر عمر تحت نظارت شدید بود.
دکتر مصدق در دادگاه نظامی در کنار وکیلش
شاه پهلوی به همراه همسرش ثریا در زمان کودتا در ایتالیا به سر می بردند
درگیری و اغتشاش خیابانی بین موافقان ومخالفان مصدق
بازار تهران به نشانه اعتراض تعطیل و تظاهرات مردم در چند شهر ازجمله تهران و تبریز آغاز شد و اعتصاب و تظاهرات سراسری از روزهای بعد اعلام گردید که نظامیان حکومت (دولت کودتا) وارد عمل شدند، قسمتی دیگر از بازار تهران را ویران و به سوی مردم معترض تیراندازی کردند که ضمن آن دو تن کشته و عده ای مجروح شدند.
مرداد 1332
مرداد 1332
دکتر محمد مصدق: «اکنون آفتاب عمر من به لب بام رسیده و دیر یا زود باید به راهی بروم که همه ناگزیر، خواهند رفت ولی چه زنده باشم و چه نباشم، امیدوارم و بلکه یقین دارم که این آتش خاموش نخواهد شد و مردان بیدار کشور این مبارزه ملی را آن‌قدر دنبال می‌کنند تا به نتیجه برسند و اگر قرار باشد در کشور خود، آزادی عمل نداشته باشیم و بیگانگان بر ما مسلط باشند و رشته‌ای بر گردن ما بگذارند و ما را به هر سوی که می‌خواهند بکشند، مرگ بر چنین زندگی‌ای ترجیح دارد و مسلم است که ملت ایران با آن سوابق درخشان تاریخی و خدماتی که به فرهنگ و تمدن جهان کرده است، هرگز زیر بار این ننگ نمی‌رود.
http://www.ayandenews.com/news/20448/